Λίγα λόγια για τον αγώνα μας ξεκινώντας από το λογότυπό μας.
Στο λογότυπό μας εμφανίζεται ένας Άβαντας πολεμιστής.
Οι Άβαντες ήταν ένα αρχαίο πρωτοελληνικό φύλο οι οποίοι στην αρχή εγκαταστάθηκαν στις εκβολές του ποταμού Ασωπού. Επειδή όμως οι Άβαντες ήταν ένας φιλοπόλεμος λαός που μάχονταν «εκ του συστάδην» επεκτάθηκαν στο νησί και κατοικούσαν κυρίως γύρω από την Ερέτρια και την Χαλκίδα. Ήταν γνωστοί στον αρχαίο κόσμο επειδή ξύριζαν το μπροστινό μέρος του κεφαλιού και άφηναν αλογοουρά στο πίσω μέρος, προκειμένου να μη μπορούν να τους πιάσουν από τα μαλλιά οι αντίπαλοί τους, ενώ η πολεμική τους ικανότητα ήταν ευρύτατα αναγνωρισμένη. Ο Νόννος(5ος μ.Χ.αι.) παρουσιάζει τους Άβαντες ως ιερατικό γένος, προπάτορες των Κουρήτων, που μετείχαν στις Διονυσιακές εκστρατείες. Περίπου την 2η χιλιετία π.Χ. επεκτάθηκαν στην Αττική, την Ιωνία και σε μερικά νησιά του Αιγαίου. Τα ίχνη τους χάνονται την περίοδο μετά τον Τρωικό Πόλεμο μερικοί επιστήμονες όμως υποστηρίζουν ότι μετοίκησαν εκείνη την εποχή στην Θεσπρωτία χωρίς να μπορεί να αποδειχτεί αδιαμφισβήτητα.
Αφετηρία αγώνα στην Ερέτρια. Η Ερέτρια είναι παραλιακή κωμόπολη της Εύβοιας, νοτιο-ανατολικά της Χαλκίδας, απέναντι από τις βόρειες ακτές τις Αττικής, στον Νότιο Ευβοϊκό κόλπο. Κατά την αρχαιότητα ήταν από τις σημαντικότερες πόλεις-κράτη του ελληνικού κόσμου (6ος-5ος αιώνας π.Χ.). Μετέπειτα όμως έπαψε να θεωρείται σημαντικός οικισμός και σταδιακά ερημώθηκε. Στα νεώτερα χρόνια, μετά την καταστροφή των Ψαρών (Ιούνιος 1824), ιδρύθηκε κωμόπολη στη θέση της αρχαίας πόλης αρχικά με το όνομα Νέα Ψαρά, αλλά μετά συνέχισε να αποκαλείται με το όνομα Ερέτρια.
Στο 11ο χλμ βρίσκεται σταθμός τροφοδοσίας και το μέρος που γίνεται η αλλαγή σκυτάλης, εκεί περνάμε από το Βασιλικό.
Το Βασιλικό βρίσκεται στα Ληλάντια Πεδία, περίπου 10 χιλιόμετρα ανατολικά της Χαλκίδας, στην αριστερή όχθη του ποταμού Λήλα. Εκτείνεται μέχρι τα παράλια στο νότιο Ευβοϊκό κόλπο, όπου βρίσκεται το επίνειό του, το Λευκαντί, δύο χιλιόμετρα νότια του κέντρου του οικισμού. Βορειοανατολικά βρίσκονται τα χωριά Φύλλα,Αφράτι και βορειοδυτικά το χωριό Μύτικας. Βρίσκεται σε υψόμετρο 20 μέτρων.
Λήλαντας, ο ποταμός από τον οποίο πήρε το όνομά του το “Ληλάντιο πεδίο”.
Το Ληλάντιο πεδίο υπήρξε ο λόγος για τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Χαλκίδας και Ερέτριας. Με την Ερέτρια και τη Χαλκίδα συμμάχησαν οι περισσότερες πόλεις που έχουν πολεμήσει ποτέ σε εμφύλιο, γι’ αυτό και χαρακτηρίστηκε ο καταστροφικότερος εμφύλιος πόλεμος στην ιστορία της Ελλάδος. Χρόνια μετά, Χαλκιδείς και Ερετριείς ως σύμμαχοι, ίδρυσαν την αποικία Πιθηκούσσες στην Ιταλία. Στην σύγχρονη Ελλάδα και στο σήμερα, Χαλκιδείς και Ερετριείς συμμαχούν για την παιδεία και τον αθλητισμό και ζητούν από τις υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδος να συμμαχήσουν μαζί τους ως μία ενωμένη δύναμη υπέρ της ομόνοιας και της αλληλεγγύης, υπέρ της παιδείας και υπέρ του αθλητικού πνεύματος και ιδεώδους!
Στο Λευκαντί έχουν ανακαλυφθεί ίχνη κατοίκησης από την πρωτοελλαδική περίοδο. Ίχνη του προϊστορικού οικισμού βρέθηκαν στο παραθαλάσσιο λόφο Ξηρόπολη. Ο οικισμός κατοικούταν από το 3.000 π.Χ. και ανέπτυξε εμπορικές επαφές με την Τρωάδα και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Η ακμή της πόλης συνέχισε μέχρι τους γεωμετρικούς χρόνους και σταμάτησε το 700 π.Χ.. Στο λόφο Τούμπα, 500 μέτρα μακριά από το λόφο Ξηρόπολη, ανακαλύφθηκε λίθινο αψιδωτό παραλληλόγραμμο κτίριο μήκους 48 μέτρων και πλάτους 10. Κάτω από το δάπεδο του κτιρίου ανακαλύφθηκε τάφος μέσα σε διμερές χώρισμα βράχου ενός άντρα, ο οποίος είχε αποτεφρωθεί, και μίας γυναίκας που είχε ταφεί. Μέσα στον τάφο βρέθηκαν επίσης οστά τεσσάρων μικρόσωμων αλόγων. Μέσα στη τεφροδόχο βρέθηκε λινό νεκρικό ένδυμα, το οποίο αποτελεί το αρχαιότερο ένδυμα που έχει βρεθεί στην Ελλάδα. Επίσης βρέθηκαν όπλα, αγγεία και χρυσός νεκρικός διάκοσμος. Ο τάφος χρονολογείται από τον 11ο π.Χ. αιώνα.
Στο Λευκαντί σύμφωνα με την παράδοση δημιουργήθηκε πάλι οικισμός τον 15ο αιώνα. Η περιοχή κατελήφθη από τον τουρκικό στρατό το 1470, με την Εύβοια μέχρι τότε να είναι ενετική κτήση από το 1205. Εξαιτίας των συχνών επιδρομών, οι κάτοικοί του μετοίκησαν στην περιοχή που βρίσκεται ο φράγκικος πύργος περίπου το 1700 για προστασία. Η περιοχή αυτή σήμερα αποτελεί το ιστορικό κέντρο του Βασιλικού. Το Βασιλικό αναφέρεται σε οθωμανικό φορολογικό κατάστιχο του 1474 με την ονομασία Vasiliko. Σύμφωνα με το κατάστιχο, τότε είχε 17 σπίτια. Αρχικά ήταν μια αγροτική κοινότητα, αλλά σήμερα η βιομηχανία και ο τουρισμός συνεισφέρουν σημαντικά στην οικονομία του.
Στο 15ο χλμ σταθμός τροφοδοσίας, αυτή τη φορά περνάμε από τον Μύτικα.
Στον Μύτικα βρίσκονται οι δύο πύργοι.
Οι Δύο Πύργοι Μύτικα είναι δύο από τους γνωστότερους πύργους της Εύβοιας, χτισμένοι στα πρότυπα οχυρωματικών κτισμάτων του 11ου αι. στη δυτική Ευρώπη. Βρίσκονται σε πολύ κοντινή απόσταση ο ένας από τον άλλον (λιγότερο από διακόσια μέτρα) και ανάμεσα τους βρίσκεται ο ναός της Αγίας Παρασκευής και ο κοιμητηριακός ναός του Αγίου Αθανασίου. Είναι περίεργο το γεγονός ότι βρίσκονται τόσο κοντά ο ένας στον άλλο και η μόνη εξήγηση που δίνεται είναι ότι μάλλον οφείλεται στο ισάξιο μοίρασμα ανάμεσα στα μέλη κάποιας οικογένειας. Έχουν άμεση οπτική επαφή με το κάστρο των Φύλλων που είναι πολύ κοντά αλλά και με τον πύργο του Βασιλικού και του Λευκαντίου.
Από γεωγραφικής άποψης οι πύργοι κείνται στο Ληλάντιο πεδίο (Μύτικας), σε βραχώδες πλην ομαλό δίκορφο ύψωμα. Στη βάση του διατρέχει ο Λήλαντας ποταμός και φέρεται ότι εκτός του αμυντικού τους προορισμού οι πύργοι ήλεγχαν τα ποτάμια ύδατα για την καλύτερη ύδρευση της Χαλκίδας και του εύφορου κάμπου. Είναι πιθανό ότι το 1429 σε έναν από τους δίδυμους πύργους κατοικούσε ο ποταμάρχης, αξιωματούχος που επιτηρούσε τη ροή των υδάτων.
Στο 18ο χλμ τελευταίος σταθμός τροφοδοσίας στην πηγή της Αρέθουσας.
Η πηγή της Αρέθουσας βρίσκεται στην είσοδο της πόλης, στη διασταύρωση που οδηγεί στη Νότια Εύβοια. Μέσα στη πόλη της Χαλκίδας και όμως τόσο άγνωστος στο ευρύ κοινό, ένας ιερός χώρος άρρηκτα συνδεδεμένος με την πόλη και την ιστορία της.
Σύμφωνα με το γεωγράφο Στράβωνα, στα «Γεωγραφικά» του, τα νερά της Αρέθουσας χάθηκαν ύστερα από μεγάλο σεισμό και επανεμφανίστηκαν σε άλλη θέση, μετά από μερικές μέρες.
Κατά την Ελληνική Μυθολογία η Αρέθουσα είναι νύμφη των πηγών και των δασών, συνοδός της Θεάς Αρτέμιδος, καθώς και θυγατέρα του Νηρέα (εξ ου Νηρηίδα νύμφη) και της Δωρίδας. Σύμφωνα πάντα με την αρχαία Ελληνική μυθολογία, η νύμφη Αρέθουσα παρενοχλείτο συνεχώς από τον ποταμό Αλφειό. Για να τη γλιτώσει η θεά Άρτεμις την έκανε ποτάμι και τα νερά της τα μετέφερε στις Συρακούσες. Επειδή όμως η αγάπη του Αλφειού ήταν μεγάλη η θεά Άρτεμις μετέφερε τα νερά του στη Σικελία, όπου ενώθηκαν με τα νερά της Αρέθουσας.
Η όμορφη νύμφη έπαιξε κυρίαρχο ρόλο και η λατρεία της επισκίαζε τις υπόλοιπες λατρείες που υπήρχαν στην πόλη. Οι Χαλκιδείς μάλιστα, έδιναν το όνομά της τόσο σε αποικίες που ίδρυαν, όσο και σε πηγές των αποικιών τους στον Ελλαδικό χώρο και εκτός αυτού. Η λατρεία της νύμφης είχε μεταφερθεί στο νησί Ορτυγία από Χαλκιδείς αποίκους. Σε χρησμό που δόθηκε στους Αιγείς, οι Χαλκιδείς χαρακτηρίζονται ως «άνδρες θ’ οι πίνουσιν ύδωρ ιερής Αρεθούσης». Όσοι έπιναν από το νερό της Αρέθουσας γινόταν εκλεκτοί και γενναίοι άντρες. Η ανδρεία και η αξιοσύνη των Χαλκιδέων, που κατά την αρχαιότητα είχαν χτίσει την πόλη τους γύρω από την πηγή, λέγεται ότι οφειλόταν ακριβώς στο θαυματουργό νερό της ιερής πηγής. Μετά την πηγή, στο ρεύμα προς Χαλκίδα, βρίσκεται το καινούργιο μουσείο της Αρέθουσας.
Ελάτε όλοι μαζί να τρέξουμε τον Ληλάντιο Ημιμαραθώνιο και να δώσουμε ενωμένοι το μήνυμα που μόνο ο αθλητισμός μπορεί!
Τρέχω σημαίνει αλλάζω, αλλαγή σημαίνει ζωή!
Σας περιμένουμε!