Σταθμός τροφοδοσίας – “Κ. Καρακίτσιος – Δ. Κωστόπουλος”
ΗΡΑΙΟΣ ΑΘΛΟΣ CP1-4,2 km
ΔΙΡΦΥΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ CP1-4,2 km
Ο πρώτος σταθμός τροφοδοσίας στα 15km/30km είναι αφιερωμένος σε δύο νέους αξιωματικούς της πολεμικής αεροπορίας όπου έχασαν τη ζωή τους στην υψηλότερη κορυφή της Εύβοιας το 2002.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο φρικτός θόρυβος της πτώσης του Φάντομ ακούστηκε σε όλες τις Βόρειες Σποράδες, νωρίς το πρωί την 26η Ιουνίου του 2002 λίγη ώρα μετά την απογείωση συνταράσσοντας την τοπική κοινωνία αλλά και όλο το πανελλήνιο, που θρηνούσε το χαμό δύο νεαρών στρατιωτικών.
Οι δύο πεσόντες χειριστές
Στο δυστύχημα έχασαν τη ζωή τους δύο έμπειροι αεροπόροι και νέοι άνθρωποι ο σμηναγός Κυριάκος Καρακίτσιος, 31 ετών από την Κοζάνη, και ο υποσμηναγός Δημήτρης Κωστόπουλος, 29 ετών από τη Λάρισα.
Σταθμός τροφοδοσίας – “Θ. Αναστασιάδης”
ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΟΥ ΚΑΤΖΟΥ CP1-1,1 km
Ο πρώτος σταθμός τροφοδοσίας στη διαδρομή των 5km έχει το όνομα Θανάσης Αναστασιάδης.
Ο Θανάσης ήταν ένας άνθρωπος που αγάπησε το βουνό, το οποίο του έδινε χαρά και δύναμη.Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε περισσότερο με την αναρρίχηση και βοήθησε πάρα πολύ τον ορειβάτικο σύλλογο της Χαλκίδας.
Του άρεσε να προσφέρει τις γνώσεις του και τη βοήθειά του στους νέους ορειβάτες. Αυτό θα έκανε και στην τελευταία του ανάβαση στον Όλυμπο. Έφυγε εκεί που τόσο αγαπούσε.
Θα μας λείπει πάντα.
Σταθμός τροφοδοσίας – “Σεβάχ”
ΗΡΑΙΟΣ ΑΘΛΟΣ CP2-5,8 km
ΔΙΡΦΥΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ CP2-5,8 km
Με αφορμή την δηλητηρίαση απο φόλα του φίλου μας του ΣΕΒΑΧ στην περιοχή του καταφυγίου του ΕΟΣ Χαλκίδας αποφασίσαμε να αφιερώσουμε τον δεύτερο σταθμό τροφοδοσία στα 15km/30km στον ΣΕΒΑΧ!
Έτσι στο 2ο σταθμό τροφοδοσίας (6χλμ) στο καταφύγιο του ΕΟΣ Χαλκίδας θα σάς περιμένουν οι φίλοι του.
Λίγα λόγια από καρδιάς, από τον Γιώργο, για τον φίλο του ΣΕΒΑΧ, μπορείτε να βρείτε στο παρακάτω βίντεο.
Σταθμός τροφοδοσίας – “Σιδερίτης”
ΗΡΑΙΟΣ ΑΘΛΟΣ CP3-8,6 km / CP6-26.7 km
ΔΙΡΦΥΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ CP3-8.7 km
Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΙΔΕΡΙΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ θα επανδρώσει τον τρίτο σταθμό τροφοδοσίας στην διαδρομή 15km/30km.
Πρόκειται για νεοσύστατο σχετικά σύλλογο με επίσημη ίδρυση από το 2019. Δραστηριοποιείται σε θέματα όπως η προστασία της Φύσης και της Πολιτιστικής κληρονομιάς, η περιβαλλοντική εκπαίδευση, η καταγραφή της πανίδας και της χλωρίδας, η διοργάνωση σχετικών εκδηλώσεων, οι εξορμήσεις στη φύση και σε τόπους πολιτιστικού ενδιαφέροντος, οι δράσεις αλληλεγγύης κ.α.
Ο σύλλογος ήδη συμμετέχει σε δράσεις προστασίας του περιβάλλοντος που αφορούν την Εύβοια αλλά και ευρύτερα. Επίσης υπάρχει ενασχόληση με την ανάδειξη και προστασία μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς.
Διοργανώνει τα δύο τελευταία χρόνια τον Ορεινό Δρόμο Σωκράτης.
Περισσότερες πληροφορίες μπορειτε να βρειτε στο site του συλλόγου www.sideritis.eu
Σταθμός τροφοδοσίας – “Αντώνης Συκάρης”
ΗΡΑΙΟΣ ΑΘΛΟΣ CP4 – 14.5 km
Σήμερα μια ημέρα μόλις μετά τη χαρά της κατάκτησης της κορυφής Dhaulagiri 8.167m, των αφιερώσεων στους: Νίκο Παπανδρέου και στην οικογένειά του, Μπάμπη Τσουπρά και στην οικογένειά του και στον Ερμή – Θεοφάνη Θεοχαρόπουλο και στην οικογένειά του, αλλά και σε όλους τους Έλληνες, σε όλους τους ορειβάτες και στη μικρή του Ίριδα, την εγγονή του, ο κορυφαίος Έλληνας ορειβάτης Αντώνης Συκάρης, έχασε τη ζωή του. Το σύντομο ανακοινωθέν ανέφερε: «σε υψόμετρο 7.400 μ., πολύ κοντά στο camp3, στις 4:00 το ξημέρωμα ώρα Νεπάλ υστέρα από τεράστια σωματική και ψυχική προσπάθεια και έλλειψη πρόσθετου οξυγόνου, άφησε την τελευταία του πνοή στο όρος.
Oι ευχές όλων μας για μια ασφαλή κατάβαση χθες, μετατράπηκαν σήμερα σε πένθος και βαθιά θλίψη.
Ο Αντώνης έφυγε κυνηγώντας τον υψηλό του στόχο και τις υψηλότερες κορυφές του κόσμου. Έφυγε κάνοντας κάτι που αγαπούσε, κάτι υψηλό, κάτι άπιαστο. Θα είναι πάντα στις καρδιές μας και στο μυαλό μας ως φωτεινό παράδειγμα και έμπνευση στην κατάκτηση υψηλών στόχων και της ακούραστης προσπάθειας που χρειάζεται για την επίτευξή τους.
Ο Αντώνης χθες μας έστειλε τη χαρά του και τις αφιερώσεις του και μας έκανε όλους περήφανους:
“Σήμερα, 11 Απριλίου 2022, η ώρα 12:50-ώρα Νεπάλ βρίσκομαι στην κορυφή του Dhaulagiri 8.167 μέτρα.
Θέλω να αφιερώσω αυτή την κορυφή:
Στον Νίκο Παπανδρέου και την οικογένειά του.
Στον Μπάμπη Τσουπρά και στην οικογένειά του.
Και στον Ερμή – Θεοφάνη Θεοχαροπουλο.
Ακόμα Θέλω να αφιερώσω αυτή την κορυφή σε όλους τους Έλληνες, σε όλους τους ορειβάτες και στη μικρή μου Ίριδα, την εγγονή μου.Ιριδά μου είμαι στην κορφή!!!
Ο ‘πα’ είναι στην κορυφή!!!
Ευχαριστώ όλους τους φίλους μου και τους φίλους μου που μέσα από τα social με υποστήριξαν και με βοήθησαν να φτάσω στην κορυφή!
Χάρη σε αυτούς το πέτυχα!!!
Σας αγαπώ όλους!!!”
Και εμείς όλοι σε αγαπάμε Αντώνη και σου ευχόμαστε καλό παράδεισο εκεί ψηλά! Θερμά Συλλυπητήρια στην υπέροχη οικογένεια!
Ποιος ήταν ο Αντώνης Συκάρης
Γεννημένος τον Μάιο του 1962, ο Συκάρης ήταν από τους πλέον επιτυχημένους και έμπειρους Έλληνες ορειβάτες, καθώς και ο μοναδικός που μοναδικός Έλληνας που έχει σκαρφαλώσει 5 από τις 14 «οκτάρες» κορυφές της Γης, του κορυφαίου ορειβατικού project Grand slam, μεταξύ των οποίων και του Έβερεστ.
Μετρούσε 32 χρόνια εμπειρίας, με ορειβασία και αναρρίχηση. 66 ορειβατικές αποστολές σε όλο τον κόσμο, 615 ορειβατικές και αναρριχητικές διαδρομές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ήταν παντρεμένος με την Καλλιόπη Κονή. Είχε μια κόρη και έναν γιο, τη Βιολέτα και τον Γιάννη, καθώς και μια εγγονή, την Ίριδα.
Όσα είχε πει ο κορυφαίος ορειβάτης στα «Ταξίδια» το 2018 «Εκείνο που με τρομάζει περισσότερο είναι ο κίνδυνος να παγώσεις και να μείνεις αβοήθητος, όπως έχει συμβεί σε πολλούς ορειβάτες τα προηγούμενα χρόνια στο Έβερεστ. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, να χάσεις κάποια δάχτυλα ή τη μύτη σου από τα κρυοπαγήματα». Αυτό είναι ένα κομμάτι από το «μαύρο κουτί» του ορειβάτη Αντώνη Συκάρη, το ημερολόγιο δηλαδή που κρατούσε στο iPhone του κατά την αποστολή του στο Έβερεστ το 2017.
Ο Aντώνης Συκάρης έχει στο ορειβατικό «βιογραφικό» του τρία από τα 14 βουνά του «Γκραν Σλαμ» της ορειβασίας, της ιερής δηλαδή «πυραμίδας» με τις ψηλότερες κορυφές του πλανήτη, άνω των 8.000 μέτρων. Έπειτα από 27 χρόνια εμπειρίας με αναβάσεις σε χαμηλότερα, τεχνικά ίσως και δυσκολότερα, βουνά, έφτασε πέρυσι να πετύχει το όνειρό του: να σταθεί στην κορυφή του κόσμου, στο Έβερεστ (8.848 μ.), με σχοινοσύντροφο τον Μάικ Ευμορφίδη. Στη συνέχεια, τον περασμένο Μάιο «κατέκτησε» το Κανγκτσεντζούνγκα (8.586 μ.) μαζί με τον Φώτη Θεοχάρη και έπειτα, τον περασμένο Σεπτέμβριο, το Μανασλού (8.163 μ.) με τον Γιώργο Μαρίνο.
Σταθμός τροφοδοσίας – “Οί πέντε ήρωες του Μίστρου”
ΗΡΑΙΟΣ ΑΘΛΟΣ CP5 – 22,8 km
Αφιερωμένος στούς πέντε ήρωες του Μίστρου.
Σαν σήμερα έφυγαν τα παιδιά υπερασπιζομενοι το δάσος, δηλαδή το σπίτι τους το βιός τους. Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα όμορφο χωριό στην Εύβοια, στην κεντρική Εύβοια, περιτριγυρισμένο από βουνά. Βουνά που εμπόδιζαν τον «πολιτισμό» να εισβάλει στο χωριό. Τα βουνά εμποδίζουν τους εισβολείς, γίνονται και φυσικά φρούρια, φυσικά σύνορα και απομονώνουν περιοχές.
Αυτό το χωριό, απομονωμένο στην ομορφιά του και στον κόσμο του, είχε μόνιμους κατοίκους …παιδιά που σπίτι τους θεωρούσαν τα βουνά που τους περιτριγύριζαν. Παιδιά που θεωρούσαν υποχρέωση να διατηρήσουν τα δάση. Βέβαια, από αυτά ζούσαν, ούτε κουβέντα. Γιατί: Είτε ήταν κτηνοτρόφοι, είτε ήταν βοσκοί ή και τα δυο μαζί.
Αύγουστος του 2007. Μίστρος Εύβοιας. Ολεθρος, καταστροφή. Τραγωδία. Τα παιδιά του Μίστρου είναι το θέμα μου. Τον Αύγουστο του 2007 κάηκε ο Μίστρος. Ομως, πολλές φορές πριν προσπάθησαν να τον κάψουν και δεν τα κατάφεραν. Γιατί οι «απολίτιστοι» μόνιμοι κάτοικοι, και κυρίως οι νέοι, έκαναν ομάδες κομάντος, ομάδες αυτοκτονίας, με αλυσοπρίονα, με τσεκούρια, τσαπιά και φτυάρια και κατάφερναν να τις σβήσουν. Το χωριό μας δε θα το κάψετε – Δε θα σας περάσει ελεεινοί. Το ‘καψαν όμως. Το ‘καψαν που να καούν.
Ερχόμαστε στην Κυριακή 26-8-07. Είναι 3.30 μ.μ. στο χωριό. Οι νέοι ήταν μαζεμένοι στα βόρεια του Μίστρου, να σταματήσουν τη φωτιά που ανέβαινε από το χωριό Σέττα. Γυρίζουν το κεφάλι τους και στα νότια του χωριού, στο βουνό Ολυμπος, και σε 1.000 μέτρα υψόμετρο, στην κορυφή σχεδόν του βουνού σκάει νέα εστία πυρκαγιάς.
Χωρίς σκέψη καβαλάνε τα αυτοκίνητα, μαζί με τα συμπράγκαλα, τρέχουν και ό,τι προλάβουν. Τρέχουν να σώσουν το βουνό. Το βουνό που αποδεδειγμένα θεωρούν σπίτι τους. Θεωρούν υποχρέωσή τους να προσπαθήσουν. Να ρισκάρουν, να κινδυνέψουν. Δεν είναι πρώτη φορά, μήπως είναι όμως η τελευταία;
Σταματώ στη μια ομάδα, γιατί υπάρχουν μαρτυρίες επιζώντων. Τέσσερα παιδιά μπαίνουν μπροστά από τη φωτιά.
Τα παιδιά:
Ο Δημήτρης, το παρατσούκλι του «Λιάτος», η ηλικία του κάτω από 30 χρόνων. Τσοπάνος και ρετσινάς.
Ο Χρήστος (ο γιος του Αλλάργα) κάτω από 30 χρόνων. Τσοπάνος και μόνιμος κάτοικος του χωριού.
Ο Βασίλης ο γιος του Παναγιώτη. Περίπου 30 ετών, παντρεμένος με δύο παιδιά. Δουλεύει στο εργοστάσιο, μένει στο Μίστρο.
Και ο Δημήτρης, ο γιος της Μπέμπας. Εμπορος του χωριού, ιδιοκτήτης λεωφορείου και οδηγός. Αυτό σημαίνει δυσκίνητος. Και άμαθος από βουνό.
Οι άλλοι 3 είναι «κατσίκια», αγριοκάτσικα. Μπροστά από τη φωτιά, με τα αλυσοπρίονα κόβουν τα δέντρα για να σταματήσουν τη λαίλαπα. Ξαφνικά σκοτείνιασε το τοπίο, θόλωσαν τα πάντα, τους πλησίασε η φωτιά με τρελή ταχύτητα. Κοιτάχτηκαν και διάλεξαν το δρόμο, έπρεπε να μπει μπροστά ο Ντελώρος, που ήξερε τις λεπτομέρειες, γνώριζε και τις πέτρες, κάθε μέρα έκανε το δρομολόγιο. Λίγο πιο πάνω, στα χίλια μέτρα, ίσως και λιγότερο, ήταν μια μεγάλη λάκα. Εκεί είχαν μια υποδομή για τα γίδια τους. Είχαν ταΐστρες και ποτίστρες. Και η λάκα μεγάλη.
Ο Λιάσκος έμεινε πίσω, είπαμε, δυσκίνητος, άμαθος και είχε πάει να σβήσει τη φωτιά με τις παντόφλες. Τον πρόλαβε η φωτιά και έσκουζε. Ζητούσε βοήθεια. Κοιτάχτηκαν και οι τρεις. Ο Λιάτος μίλησε πρώτος, παιδιά ο Λιάσκος δεν κουβαλιέται, εγώ φεύγω, γιατί θα καούμε. Φεύγω, είπε, και έφυγε… Πήγε στη λάκα, τρύπωσε σε μια γούρνα με νερό. Πέρασε η φωτιά από πάνω του και σώθηκε, περίμενε να κατακάτσει το κακό.
Ηρθε σε κάνα – δυο ώρες ο Μπουλούλας με ένα «Ντάτσουν», τον βρήκε και έφυγαν.
Τι έγιναν οι άλλοι τρεις;
Ο Λιάσκος άρπαξε φωτιά και σε λίγο και ο Χρήστος ο Ντελώρος. Ο Βασίλης (το παρατσούκλι του «Παναντώνης») άρπαξε τον Χρήστο στον ώμο να τον σώσει. Ο Λιάσκος είχε αρχίσει και έλιωνε και εκτίμησε ότι δεν έχει ελπίδα, όπως και έγινε. Πήρε λοιπόν τον Χρήστο που ήταν και πιο αδύνατος, αλλά και ακόμη ζωντανός. Ο καμένος πόναγε και τον παρακάλεσε να τον αφήσει κάτω και να πάει να φέρει βοήθεια.
Αφησέ με, ούρλιαζε. Τον άφησε και έκανε τον κατήφορο κόντρα στη φωτιά. Οταν λέμε φωτιά, 100 μέτρα ύψος οι φλόγες, έκαιγαν πεύκα και έλατα εκατοντάδων ετών. Το συγκεκριμένο δάσος δεν είχε ξανακαεί. Πίσω από τη φωτιά υπήρχαν καμιά πενηνταριά κάτοικοι που έψαχναν απεγνωσμένοι να δουν τι απέγιναν τα χαμένα παιδιά.
Χαμένοι, ζαλισμένοι, περίμεναν, μεταξύ των άλλων και ο Θανάσης. Εψαχναν να βρουν τα παιδιά. Ξαφνικά, μέσα από τις φλόγες, περιγράφει: «Βλέπω έναν καμένο να ‘ρχεται».
Οι σάρκες του είχαν αρχίσει να σκάνε από τη φωτιά, ήταν ο Βασίλης.
Τους είπε: Αφησα τον Χρήστο πιο πάνω. Πηγαίνετε να τον πάρετε. Και έπεσε σχεδόν αναίσθητος. Η ομάδα των τεσσάρων είχε σε πρώτη φάση τον Δημήτρη νεκρό, τον Χρήστο βαριά τραυματισμένο, έως 70% εγκαύματα, και τον Βασίλη με εγκαύματα έως 30%.
Αλλα θύματα, 3 παιδιά νεκρά βρέθηκαν: Ο Γιάννης ο γιος του Χρυσόστομου, βρέθηκε αγκαλιά με τον Μήτσο τον γιο του Νίκου, που μένει στο Θεολόγο.
Τα δυο παιδιά, μεγαλωμένα μαζί στην ίδια γειτονιά, φίλοι και εποχιακοί δασοπυροσβέστες, τα έζωσε η φωτιά σε μια χαράδρα και τα καρβούνιασε.
Λίγο πιο κάτω βρέθηκε και ο Νικολάκης. Δευτέρα 27-08-2007 το χωριό κήδεψε τέσσερα παλικάρια. Θρήνος, οδυρμός, τραγωδία απερίγραπτη.
Μάνες χαροκαμένες. Ράγισαν και οι πέτρες. Χιλιάδες κόσμου, όλοι κλαμένοι. Μαύρες ψυχές, πόνος ατελείωτος. Και οι φωτιές να καίνε στα βουνά.
Τα αεροπλάνα να ρίχνουν νερό στη φωτιά, τα μαύρα σύννεφα του καπνού να μαυρίζουν το τοπίο. Πένθος παντού, θάνατος παντού. Θάνατος, θάνατος…
Γιατί, ατελείωτα ερωτήματα, γιατί, γιατί…
Στο Νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς» στην Αθήνα μεταφέρθηκαν οι δύο τραυματισμένοι καμένοι, ο Χρήστος με τον Βασίλη. Οι γιατροί στον Χρήστο έλεγαν ότι παλεύουμε με το θάνατο.
Πήγα και βρήκα τον Χρήστο, απέξω, , ψύχραιμος φαινόταν, αλλά έδινε την εντύπωση ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει την κατάσταση.
Κυριακή 2/9/07, έσβησε ο Χρήστος. Η κηδεία έγινε στις 18.30 στο Μίστρο. Πάει και το πέμπτο το παιδί. Πέντε παιδιά από 19 έως 33 χρόνων.
Ερχόμαστε στον Βασίλη, 31 ετών, εργάτης σε εργοστάσιο. Με δυο μωρά και η γυναίκα του άνεργη ή καλύτερα υποαπασχολούμενη. Λίγα κατσίκια, λίγες ελιές, λίγες κότες και άντε να τα βγάλεις πέρα. Σήμερα, 22/9/2007, ο Βασίλης ετών 31, καμένος και ανίκανος να εργαστεί.
Τη δουλειά που έκανε σαν εργάτης δε θα μπορέσει να την ξανακάνει. Οι γονείς του μεροκαματιάρηδες και πονεμένοι.
Είναι τυχεροί που επέζησε το παιδί τους και παλεύουν. Ο Βασίλης ως πότε θα αντέξει, ή καλύτερα, τι θα γίνει; Ξεχασμένος απ’ όλους.
Αξίζει να αναφέρω ότι στην κηδεία των παιδιών, μες στο χαλασμό μοίρασαν βραβεία στους πεθαμένους, τους άκουσε κόσμος πολύς. Θάψανε τα παλικάρια κι έφυγαν.
Τον Βασίλη, όμως, τον τυχερό – άτυχο, όλοι τον ξεχάσανε. Θα πει κανείς, και τι να το κάνει το βραβείο; Τρώγεται; Οχι, τα παιδιά τους ποιος θα τα μεγαλώσει; Μια ζωή ανάπηρος.
Οι γιατροί έλεγαν ότι ξεκόλλαγαν από τις πλάτες του σάρκες καμένες και λιωμένες άλλου ανθρώπου. Αυτό το παιδί, με αυτή την αυτοθυσία, πρέπει να αφεθεί στη μοίρα του;
Πηγή :Μπάμπης Τσόκος
Σταθμός τροφοδοσίας – “Λέλα Καραγιάννη”
ΗΡΑΙΟΣ ΑΘΛΟΣ CP7-30,8 km
ΔΙΡΦΥΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ CP4-13,2 km
ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΟΥ ΚΑΤΖΟΥ CP2-3,6 km
Παρουσίαση του σταθμού τροφοδοσίας “Λέλα Καραγιάννη”
«Με ιδιαίτερη χαρά αποδεχτήκαμε την ιδιαίτερα τιμητική πρόσκληση των φίλων δρομέων του Συλλόγου «Δρομείς Εύβοιας» να στελεχώσουμε τον 4ο σταθμό τροφοδοσίας του αγώνα Dirfy Trail Run. Οι συντρέχτες-διοργανωτές μάς είχαν βοηθήσει αφάνταστα στελεχώνοντας τον 1ο και 3ο σταθμό τροφοδοσίας του δικού μας αγώνα στη μνήμη της ηρωίδας Λέλας Καραγιάννη στην πολύπαθη από δασικές πυρκαγιές Λίμνη.
Τον 2ο αγώνα μας,το Limni City Trail, ειδικά για φέτος, τον είχαμε αφιερώσει στην προσπάθεια για την πράσινη αναγέννηση της πυρόπληκτης περιοχής μας, καθώς περνούσε από τις καμένες γειτονιές της κωμόπολής μας. Καλή αντάμωση στις κατάφυτες πλαγιές της Δίρφυς και στα τεχνικά μονοπάτια που με τόση επιμέλεια φρόντισαν και καθάρισαν οι ακάματοι συντρέχτες-διοργανωτές!!!»