by Κυριάκος Εξαδάκτυλος
Το να εχεις γραφτεί σε αγώνα UTMB στα 50Κ με +3300μ και σε υψόμετρα πάνω απο 2300μ, χρειαζεται και την κατάλληλη προετοιμασια. Και ετσι έγινε…
Στην αρχή του χρόνου κοίταξα να φτιάξω φυσική κατάσταση με δυο ημιμαραθώνιους, της Λισαβόνας και της Μαδρίτης. Από Απρίλη και μετά ήταν η ώρα για προπονήσεις με υψομετρικά και μονοπάτια. Τρία βασικά στοιχεία που κοίταξα ήταν, πρώτον, τα λονγκ στο βουνό να είχαν περίπου το ίδιο mountain index (60) με αυτο του αγώνα, δεύτερον, να ανέβω τουλάχιστον 2-3 φορές πάνω απο τα 2200μ και να τσεκάρω παλμούς και αισθήσεις, και τρίτον και πιο δύσκολο να έχω πάντα μαζί το ίδιο βάρος με αυτό που έπρεπε να έχω στον αγώνα. Η οργάνωση έχει υποχρεωτικό εξοπλισμό για ρουχισμό και άλλα, ανεξάρτητος καιρού. Όλα αυτά, μαζί με τροφοδοσία και μπαστούνια βγαίνουν άνετα 4 κιλά που πρέπει να τα κουβαλάς για 8 ώρες τουλάχιστον!
Και εκεί που πήγαιναν όλα ρολόι, 5 βδομαδες πριν, σε μια κατάβαση προσέκρουσα σε πέτρα (φυτευτή) πάνω στην κίνηση, που είχε ως αποτέλεσμα το ράγισμα του μεγάλου δάχτυλου του ποδιού. Ο γιατρός είπε να ξεχάσω τον αγώνα. Αυτο ήθελε και την κατάλληλη ψυχολογική διαχείρηση. Από την επόμενη μέρα γυμναστήριο με οτιδήποτε ασκήσεις μπορούσα. Αυτό σε συνδιασμό με αυτοσυγκέντρωση και τον σωστό τρόπο σκέψης, σε βοηθάει απίστευτα ανεξαρτήτως αν θα μπορεις να λάβεις μέρος στον αγώνα η όχι. Εκεί θέλει προσοχή γιατί υπάρχουν και οι κλασικές συμβουλές φίλων και οικογένειας να σου λενε “παράτατα αυτά στα βουνά, δεν είναι για σενα”. Ο συνδιασμός με κωπηλασία στο σπίτι μου διατήρησε το αερόβιο χωρίς να χρειαστεί να πατήσω το πόδι.
Δυο βδομαδες πριν η ακτινογραφία βγήκε καλή και έβαλα easy run σε μαλακό έδαφος. Μια βδομαδα πριν ήμουν αποφασισμένος και με αυτοπεποίθηση ότι μπορώ να τρέξω τον αγώνα. Και έτσι έγινε!
Η οργάνωση του αγώνα ηταν εκπληκτική. Έχουν ακουστεί πολλά για την UTMB, αλλά τα είδα όλα τέλεια σχεδιασμένα. Μια μέρα πριν,!άλλαξαν τη διαδρομή λόγο χιονιού και πάγων σε ένα κομμάτι της διαδρομής στα 2500μ, τα λεωφορεία το πρωί από την Vielha στο Salardú αρκετά και συχνά, ένα κλειστό γήπεδο μπάσκετ για να χαλαρώσεις πριν τον αγώνα (χωρίς κρύο), 3 boxes με εκκινήσεις 7:00, 7:30 και 8:00. Η διαδρομή φοβερή, απίστευτες λίμνες με φοβερές αποχρώσεις πάνω από τα 2000μ, μονοπάτια μέσα στα πεύκα, 5 στάσεις ανεφοδιασμού με ότι μπορείς να χρειαστείς. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν η τρίτη ανάβαση στα 2500μ που ηταν ήδη 2 το μεσημέρι με 25 βαθμούς και ο ήλιος να σε βαράει από πίσω για δυο ώρες σε ολη τη διάρκεια της πλαγιάς. Εκεί ήθελε και την κατάλληλη διαχείρηση νερού, μιας και ένα λίτρο μπορούσες άνετα να το καταναλώσεις μέσα σε ένα λεπτό αλλά έπρεπε να πας ανάβαση 1000μ απο το 39 στο 45 και μετά κατάβαση από το 45 μεχρι το 51.
Ο τερματισμός μέσα την Vielha έχει απίστευτο κόσμο με φοβερό κλίμα συμπαραστασης … και η καμπανουλα στον τερματισμό ότι πρέπει για να κλείσεις με ένα τεράστιο αίσθημα ευχαριστήσης.
Ένας Major που πραγματικά το αξίζει, γι αυτό δίνουν και διπλά “πετραδακια”. Όσο για εμένα, επαλήθευσα την παρόμοια που λέει “η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία”.
Μπορειτε να δειτε ενα βίντεο απο το αγώνα εδώ
Καλές διαδρομές και καλούς αγώνες !!!
No responses yet